Που λες, Μαρία, είμαι πολύ θυμωμένη μ’ αυτήν την κατάσταση και μ’ αυτό το μαρκούτσι στα μούτρα.
Δεν θα έρθουν τα παιδιά στο χωριό,
δεν θα πάω στο νεκροταφείο Μ. Παρασκευή,
δεν θα πάω Επιτάφιο,
δεν θα ακούσω ψαλμωδίες,
δεν θα μεταλάβω,
δεν θα πάρω λαμπάδα στο βαφτιστήρι μου,
δεν θα πάω Ανάσταση,
δεν θα φτιάξω μαγειρίτσα,
δεν θα τσουγκρίσω αυγά με τα εγγόνια μου,
δεν θα σουβλίσω τον οβελία,
δεν θα χορέψω δημοτικά,
δεν θα ακούσω τα λαϊκά,
δεν θα φιλέψω τον διπλανό και
δεν θα περνάει και ψυχή για να ρωτήσω ποιος είσαι εσύ.
Εγώ αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Μόλις τελειώσει (αν ζούμε), έχουμε να δούμε και να πούμε πολλά.
Κατ’ τα άλλα, όλα καλά. Πούθε να χύσω τον κουβά;
* Καλή Ανάσταση με πολλά ΔΕΝ και με ΥΓΕΙΑ.
