Και κάπως έτσι πλακωνόμαστε, σωζόμαστε και αναρριχόμαστε. Είμαστε όλοι πολιτισμένοι όσο υπάρχουν θέσεις για όλους. Μόλις καταλάβουμε ότι οι θέσεις είναι λιγότερες, τότε αρχίζει το ποδοπάτημα.
Γιατί το ένστικτο της επιβίωσης είναι μέσα στον γενετικό κώδικά μας.
Το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει γίνεται πλέον θέμα φυσικής και οικονομικής δύναμης αλλά και τύχης.
Ποιος από μας θα βρεθεί πιο κοντά στα σχοινιά;
Ποιος θα έχει πέσει για να πατήσουμε πάνω του;
Ποιον θα σπρώξουμε για να πέσει;
Πώς θα καλύψουμε τα ίχνη μας;
Πώς θα παρουσιάσουμε την κατάσταση;
Πώς θα αιτιολογήσουμε τις πράξεις μας;
Σε ποιον θα εξομολογηθούμε τα λάθη μας;
Πώς θα πληρώσουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά} τα πάθη μας;
Τέχνη, ερμηνείες, τρίχες και πράσινα άλογα ή η ωμή πραγματικότητα;
