Ο δικός μου ο παππούς ο Παναγιώτης δεν μιλούσε για τον πόλεμο. Ποτέ τουλάχιστον μπροστά στα εγγόνια του δηλ. σ’ εμάς.
Η μοναδική φορά που ξεκίνησε να μας πει κάτι, ήταν μια Κυριακή μεσημέρι στο χωριό. Στο μεσημεριανό φαγητό. Για το που ήταν στην Αλβανία και πως βίωσε αυτός τον πόλεμο. Μα στη δεύτερη πρόταση ξέσπασε σε λυγμούς και σταμάτησε απότομα την αφήγηση. Δεν του άρεσε ούτε ο πόλεμος, ούτε οι μνήμες του. Ούτε να δείχνει τον πόνο του. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που είδα τον παππού μου να κλαίει. Ήμουν 8-9 ετών όταν συνέβη αυτό. Αλλά θυμάμαι ακόμα την έκφραση του προσώπου του.
Χωρίς στην ουσία να μας πει κάτι, μας τα είπε όλα. Ότι ο πόλεμος σκοτώνει τους ανθρώπους κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και ότι σημασία έχει να χαίρεσαι τη ζωή με τους αγαπημένους σου.
