Ένα παιδί που δεν το αποδέχτηκαν, τρέχει μια ζωή για να φτάσει κάπου. Θέλει να φεύγει. Να κινείται συνεχώς.
Αναζητά εμμονικά την αποδοχή σε κάθε έκφανση της ζωής του.
Στο σχολείο, στον αθλητισμό, στη δουλειά, στη σχέση. Θέλει να είναι πρώτο.
Να συμμετέχει.
Να το αναγνωρίζουν.
Να γίνεται αισθητή η παρουσία του. Ακόμα όμως και όταν αυτό το παιδί τα καταφέρνει, και γίνεται αποδεκτός ως ενήλικας, η μνήμη της απόρριψης των παιδικών χρόνων του μερικές φορές το βασανίζει.
Μιλήστε όσο μπορείτε περισσότερο στα παιδιά.
Να ξέρετε ότι άλλοτε θα σας μιλούν και άλλοτε θα σας αγνοούν. Μπορεί και να σας περιγελούν.
Εσείς συνεχίστε να ακούτε και να κάνετε ερωτήσεις. Να δίνετε κάποια παραδείγματα σωστών και λανθασμένων επιλογών.
Τόσο των δικών σας όσο και των άλλων.
Βοηθήστε τα να καταλάβουν περισσότερα για τις φοβίες και τις αδυναμίες των ανθρώπων.
Και πρωτίστως αποδεχτείτε τα για το τι είναι και όχι για το τι θα επιθυμούσατε εσείς να είναι._
